“… Îsevîliğin
din-i hakikîsi zuhur ile ve
İslâmiyet’e inkılâb etmesiyle, çendan âlemde ekseriyet-i mutlakaya nurunu neşreder. Fakat yine
kıyamet kopmasına yakın, tekrar bir dinsizlik cereyanı başgösterir, galebe eder ve ‘El-hükmü li’l-ekser’ kaidesince, yeryüzünde ‘
Allah, Allah’ diyecek kalmayacak. Yani ehemmiyetli bir cemaat, küre-i arzda mühim bir mevkiye sahip olacak bir surette ‘Allah, Allah’ denilmeyecek demektir. Yoksa ekalliyette kalan veyahut mağlup düşen ehl-i hak,
kıyamete kadar bâki kalacak. Yalnız,
kıyametin kopacağı anında,
kıyametin dehşetlerini görmemek için, bir eser-i rahmet olarak, ehl-i imanın ruhları daha evvel kabzedilecek,
kıyâmet kâfirlerin başına kopacaktır.”
5)