“Bana dua edin, size cevap vereyim.” (Mü’min, 40/60).

“Dua, ruhun gıdasıdır, bu gıda ruha fâsılasız verilmelidir.

Dua, iradeyi kanatlandıran bir büyüdür; ona devam edenlerden başkası da onun bu güçlü sırrını anlayamaz.”¹⁾

“Dua, sebep ve vasıtaları aşarak, hem Allah’ın kudretine itimadı, hem de beşerî zaafı ilândır.

Duaya musallat en tehlikeli virüs, sebeplere tesir-i hakikî vermektir. Bu virüsü kapmış ruh, ‘ekstra’ tedavi ister.”²⁾

“Aciz, fakir, muhtaç ve kendine yetmediğinin şuurunda olan kulun, tazarru, tezellül ve alçak gönüllülük içinde, Rahmeti Sonsuz’a yönelip, hâlini O’na arz ederek istediklerini O’ndan istemesinin ayrı bir unvanı sayılan dua, kulun Rabbi’ne karşı iman, güven, itimat ve tevhid telâkkisinin bir gereğidir.”³⁾

“Duanın cesedi kelimeler, rûhu da ihlâs ve mülâhazalardır.”⁴⁾

“Dua, ‘fevkalesbap’ yani sebepler üstüdür. İhlâsla edilen dua, kalbin hulûsuna alâmettir. Yapılan işlerde sebeplere uymada kusur etmemek gerektiği gibi, neticeyi de sebeplerden değil, Allah’tan beklemek bir esastır.”⁵⁾

“Duada esas olan onun kabulüne inanmak ve güvenmektir. Duada elleri açmak bir yana, insan asıl gönlünü açmalıdır.”⁶⁾

“Arkadaş! Bilhassa muztar olanların dualarının büyük bir tesiri vardır. Bazen o gibi duaların hürmetine, en büyük bir şey en küçük bir şeye musahhar ve mutî olur. Evet kırık bir tahta parçası üzerindeki fakir ve kalbi kırık bir masumun duası hürmetine, denizin fırtınası, şiddeti, hiddeti inmeye başlar. Demek dualara cevap veren Zât, bütün mahlûkâta hâkimdir. Öyle ise, bütün mahlûkâta dahi Hâlık’tır.”⁷⁾

“İ’lem Eyyühe’l-Aziz! Dualar, tevhid ve ibadetin esrarına numûnedir. Tevhid ve ibadette lâzım olduğu gibi, dua eden kimse de kalbinde dolaşan arzu ve isteklerini ‘Cenâb-ı Hak işitir.’ deyip Kâdir olduğuna itikat etmelidir. Bu itikat, Allah’ın her şeyi bilir ve her şeye kâdir olduğunu istilzam eder.”⁸⁾

“İ’lem Eyyühe’l-Aziz! ‘Bazı dualar icabete iktiran etmez.’ diye iddiada bulunma. Çünkü dua bir ibadettir. İbadetin semeresi âhirette görünür. Dünyevî maksatlar ise –namaz vakitleri gibi– dualar ibadeti için birer vakittirler. Duaların semeresi değillerdir. Mesela şemsin tutulması küsuf namazına, yağmursuzluk yağmur namazına birer vakittir.”⁹⁾

“Eğer dua çok edildiği hâlde, beliyyeler def’olunmazsa, denilmeyecek ki: ‘Dua kabûl olmadı.’ Belki denilecek ki: ‘Duanın vakti, kaza olmadı.’ Eğer Cenâb-ı Hak fazl ve keremiyle belâyı ref’etse –nurun alâ nur– o vakit dua vakti biter, kaza olur. Demek dua, bir sırr-ı ubûdiyettir. Ubûdiyet ise, hâlisen livechillâh olmalı. Yalnız aczini izhar edip, dua ile ona iltica etmeli. Rubûbiyetine karışmamalı. Tedbiri ona bırakmalı. Hikmetine itimad etmeli. Rahmetini itham etmemeli.”¹⁰⁾

“… hakikat-i hâlde âyât-ı beyyinâtın beyânıyla sabit olan; bütün mevcudât, her birisi birer mahsus tesbih ve birer husûsî ibadet, birer has secde ettikleri gibi; bütün kâinattan dergâh-ı ilâhîye giden, bir duadır. Ya istidat lisanıyladır; bütün nebâtatın duaları gibi ki her biri lisân-ı istidadıyla Feyyaz-ı Mutlak’tan bir suret talep ediyorlar ve esmâsına bir mazhariyet-i münkeşife istiyorlar. Veya ihtiyac-ı fıtrî lisanıyladır; bütün zîhayatın, iktidarları dahilinde olmayan hâcât-ı zarûriyeleri için dualarıdır ki her birisi o ihtiyac-ı fıtrî lisanıyla Cevâd-ı Mutlak’tan idâme-i hayatları için bir nevi rızık hükmünde bazı metâlibi istiyorlar. Veya lisân-ı ızdırarıyla bir duadır ki muztar kalan her bir zîruh; kat’î bir iltica ile dua eder, bir hâmi-i meçhulüne iltica eder, belki Rabb-i Rahîm’ine teveccüh eder. Bu üç nevi dua, bir mâni olmazsa daima makbuldür. Dördüncü nevi ki; en meşhurudur, bizim duamızdır. Bu da iki kısımdır; Biri, fiilî ve hâlî; diğeri, kalbî ve kalîdir.”¹¹⁾

M. Fethullah Gülen, “Dua”

M. Fethullah Gülen, “Dua Zamanı”

M. Fethullah Gülen, “Allah Resûlü’nün Dua İklimi”

English